Η ανασκαφή στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και η παράδοση των οστών των 15 παλικαριών του μοιραίου Νοράτλας, φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνη τη νύκτα του Ιούλη.
Οι απαντήσεις βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολες και η πραγματικότητα προσπαθεί να αποκαλυφθεί μέσα από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν, είτε από την πρώτη γραμμή, είτε από κάποια απόσταση, τα γεγονότα εκείνης της νύκτας.
Ο κ. Λοΐζος Παπακωσταντίνου, έφεδρος ανθυπολοχαγός την περίοδο του 1974, καταθέτει μέσω του «Φ» τη δική του μαρτυρία για τα όσα προηγήθηκαν εκείνη τη νύκτα.
Ο ίδιος είχε αναλάβει τη φρούρηση του στρατοπέδου «Κωστάκη Παντελίδη» επί της οδού Προδρόμου, έχοντας επαφή με τα αεροπλάνα, στην τελική ευθεία τους πριν την επιχείρηση προσγείωσης στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, αλλά και πριν τους μοιραίους πυροβολισμούς που είδε από τα αντιαεροπορικά στην περιοχή Παρισινού, λίγο πριν την κατάρριψη του Νοράτλας.
Η διαταγή που είχε λάβει ο ίδιος ως υπεύθυνος της φρούρησης του στρατοπέδου εκείνο το βράδυ ήταν: «Κανένας δεν πυροβολεί».
«Τη δεύτερη μέρα της εισβολής, το απόγευμα, μου ανέθεσαν τη φρούρηση του στρατοπέδου Κωστάκη Παντελίδη και η εντολή που ήρθε ήταν να μην πυροβολήσει κανένας και για οτιδήποτε το βράδυ.
Η διαταγή δεν ήταν συγκεκριμένη για αεροπλάνα ή για οτιδήποτε άλλο.
Ήταν γενική, να μην πυροβολήσουμε.
Σίγουρα όμως, δεν θα μας έλεγαν ότι θα έρχονταν αεροπλάνα Νοράτλας, διότι ήταν κάτι απόρρητο», αναφέρει με βεβαιότητα ο κ. Παπακωσταντίνου.
Μετά τη διαταγή που έλαβε, οργάνωσε τις σκοπιές όπως ανέλαβε την ευθύνη για φρούρηση του στρατοπέδου, αλλά θεώρησε καλό, να μείνει και ο ίδιος ξύπνιος.
«Είχα ένα φίλο και του είπα ότι θα έμενα μαζί του στη σκοπιά για να κάνουμε παρέα», δηλώνει.
«Δεν θυμάμαι ακριβώς την ώρα, αλλά μάλλον λίγο μετά τα μεσάνυκτα, ακούσαμε ένα βουητό και κοιτάζοντας, είδαμε σε πολύ χαμηλό ύψος, να πετούν αεροπλάνα, με προορισμό το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Ο φίλος μου, με ρώτησε: «Να πυροβολήσω»;
Εγώ όμως του απάντησα κατηγορηματικά «όχι».
Επέμενε ότι μπορεί να είναι τουρκικά και να ρίξουν αλεξιπτωτιστές κ.λπ., αλλά εγώ επέμενα, λέγοντας του ότι νύκτα και σε κατοικημένη περιοχή, αποκλείεται να ρίξουν αλεξιπτωτιστές ακόμα κι αν είναι τουρκικά. Έτσι δεν πυροβόλησε κανένας, όπως ήταν άλλωστε και η διαταγή που είχαμε λάβει.
Μέχρι όμως να τελειώσουμε την κουβέντα μας, από την περιοχή του Παρισινού ακούγαμε πυροβολισμούς.
Βλέπαμε μέσα στη νύκτα, τις σφαίρες να πηγαίνουν προς τα πάνω προς τα αεροπλάνα και όσο προχωρούσαν, οι πυροβολισμοί γίνονταν όλο και πιο πυκνοί.
Ξαφνικά, είδαμε μια λάμψη και ακούσαμε έναν δυνατό κρότο, που ήταν φανερό ότι κάποιο αεροπλάνο καταρρίφθηκε», αναφέρει.
«Ήταν μια κατάσταση αλαλούμ…»
Ο κ. Παπακωσταντίνου, φέρνοντας ξανά στη μνήμη τα γεγονότα, σημειώνει ότι είναι ξεκάθαρο πως υπήρχε εντολή να μην πυροβολήσει κανένας.
Ωστόσο, μέσα στο όλο αλαλούμ που επικρατούσε, η διαταγή μάλλον δεν έφτασε σε όλους.
«Αντιλαμβάνομαι από τα γεγονότα ότι είχε έρθει κάποιο σήμα τη νύκτα που θα έρχονταν τα αεροπλάνα, να μην πυροβολήσει κανένας.
Το μόνο που είδα μέσα στη νύκτα, ήταν τους πυροβολισμούς από τα αντιαεροπορικά στην περιοχή Παρισινού.
Προφανώς, ρίφθηκαν από κάπου οι πρώτοι πυροβολισμοί και μέσα στη σύγχυση και τον πανικό, ακολούθησαν και οι υπόλοιποι και έγινε το κακό.
Δεν είδα ούτε φωτοβολίδες, ούτε τίποτα», δηλώνει.
«Η μόνη διαταγή που ξέρω ότι υπήρχε ήταν να μην πυροβολήσει κανένας.
Απ’ εκεί και πέρα, αυτό που είδα με τα μάτια μου, ήταν αυτό που περιέγραψα.
Δηλαδή, το αλαλούμ που επικρατούσε, τους πυροβολισμούς που ακολούθησαν από την περιοχή Παρισινού και τον άγνωστο σε μας στρατιώτη που έφτασε στο στρατόπεδο μας και ρωτούσε να μάθει για τα αεροπλάνα που πυροβόλησαν.
Δεν μίλησα μέχρι τώρα σε κανένα διότι διάφοροι έλεγαν διάφορα.
Θεώρησα καλό τώρα όμως να αναφέρω τη μαρτυρία μου ότι υπήρχε εντολή να μην πυροβολήσει κανένας.
Τώρα βέβαια, εάν αυτή η εντολή δόθηκε σε όλες τις μονάδες και σε όλους τους στρατιώτες στην ευρύτερη περιοχή, είναι κάτι που αμφιβάλλω μέσα στην όλη κατάσταση σύγχυσης που επικρατούσε», καταλήγει.
ΠΗΓΗ:«ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Oσα δημοσιεύματα δεν έχουν την υπογραφή μας αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι την δική μας.Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις,, ή απειλές.